Shith Tzu Informacje
Kynolodzy i historycy sądzą, że małe tybetańskie pieski trafiły do Chin w I połowie XVII wieku w czasie inwazji Mandżurów. Za panowania dynastii Ch'ing zwierzchnicy lamaizmu obdarowywali swych wasali podarkami w postaci małych piesków – przodków współczesnych shih-tzu. Aż do XIX wieku historia rasy owiana jest mgłą tajemnicy. Historycy po dziś dzień spierają się na temat proweniencji psów oraz ich wspólnych korzeni z Lhasa Apso. Wielu jest zdania, że Shih Tzu jest spokrewniony z pekińczykiem, a prawdziwą inicjatorką rasy była cesarzowa wdowa – matka ostatniego cesarza Chin. Tsu-Hsi miała hodować pekińczyki jeszcze przed otrzymaniem od dalajlamy kilku tybetańskich piesków. Źródła mówią, że cesarzowa do tego stopnia zachwyciła się czworonogami, że przeznaczyła dlań murowany pawilon, w którym utrzymywała setkę pupili. Począwszy od 1908 roku hodowla nabrała znamion „eksperymentalnych”. Małe psy tybetańskie poczęto bowiem krzyżować z pekińczykami. Efektem tych krzyżówek był pies, który różnił się od swojego przodka nie tylko budową, ale także wysokością w kłębie i włosem. Pod koniec lat dwudziestych Shih Tzu trafił w ręce zainteresowanych nim zamożnych Chińczyków oraz europejskich dyplomatów.
Pierwsze okazy tybetańskich lwich piesków trafiły do Europy po roku 1930 za sprawą żony francuskiego dyplomaty hrabiny d’Anjou. Dość szybko stało się oczywiste, że istnieją dwie odmiany psów: o krótkim nosku i niskich łapkach, który zachował swą chińską nazwę shih tzu, oraz nieco wyższy i o dłuższym pyszczku, którego ochrzczono mianem Ihasa apso.
Pierwszy wzorzec rasy shih tzu został ogłoszony w Chinach już w 1938 roku, ale już rok później zakazano hodowli psów, uznając to za przejaw upadku obyczajów. Dopiero w latach 50. doszło do ponownego odkrycia rasy i zainicjowania hodowli rasy na Zachodzie. Pierwszym europejskim państwem, które podjęło się prowadzenia regularnej hodowli rasy była Wielka Brytania. Niedługo potem psy trafiły do Skandynawii, Stanów Zjednoczonych oraz Francji. Standard angielski został uznany przez FCI w 1954 r.
Shih Tzu to pies o mocnej budowie ciała i obfitym włosie. Najbardziej charakterystyczną cechą rasy jest imponująca, królewska szata. Długi i delikatny włos opada nad oczami, obficie pokrywając brodę oraz bokobrody. Na kufie rośnie w górę, dając efekt „kwiatu chryzantemy”.
Dorosłe osobniki powinny osiągać do 26,5 centymetrów wysokości w kłębie. Waga dorosłych psów powinna oscylować w granicach od 4,5 do 8kg. Głowa psa jest okrągła, oczy szeroko rozstawione. Kufa szeroka i graniasta, krótka i płaska. Nos czarny lub czekoladowy. Nozdrza dobrze rozwarte. Oczy ciemnej barwy, stosunkowo duże i okrągłe. Nie mogą być wyłupiaste ani zbyt blisko siebie osadzone. Uszy duże i wiszące, o długim płacie; zwisające i dobrze przylegające do czaszki. Osadzone nieco poniżej sklepienia czaszki, porośnięte gęstym włosem. Szyja proporcjonalna i dość długa, nadająca wrażenie majestatu. Łopatki ustawione ukośnie, przednie nogi krótkie i masywne. Klatka piersiowa szeroka i pojemna. Sylwetka psa wpisuje się w kształt prostokąta, co oznacza, że długość mierzona od kłębu do ziemi jest nieco mniejsza od długości mierzonej od kłębu do nasady ogona. Tułów mocny. Kończyny tylne mocne i dobrze umięśnione, ale dość krótkie. Oglądane z przody wydają się proste. Uda krągłe. Łapy dobrze zaokrąglone i mocne. Ciało psa porośnięte jest grubą warstwą włosa, dlatego wydaje się bardziej masywne niż jest w rzeczywistości. Ogon obficie owłosiony i dość wysoko osadzony. Noszony nad grzbietem i lekko zaokrąglony. Ruch płynny i gładki. Szata gęsta i długa. Podszerstek obfity. Niedopuszczalne występowanie lokowanej szaty. Dopuszczalne wszystkie rodzaje umaszczenia. W przypadku psów łaciatych często występuje biała strzałka na głowie oraz końcu ogona.
Dorosłe osobniki powinny osiągać do 26,5 centymetrów wysokości w kłębie. Waga dorosłych psów powinna oscylować w granicach od 4,5 do 8kg. Głowa psa jest okrągła, oczy szeroko rozstawione. Kufa szeroka i graniasta, krótka i płaska. Nos czarny lub czekoladowy. Nozdrza dobrze rozwarte. Oczy ciemnej barwy, stosunkowo duże i okrągłe. Nie mogą być wyłupiaste ani zbyt blisko siebie osadzone. Uszy duże i wiszące, o długim płacie; zwisające i dobrze przylegające do czaszki. Osadzone nieco poniżej sklepienia czaszki, porośnięte gęstym włosem. Szyja proporcjonalna i dość długa, nadająca wrażenie majestatu. Łopatki ustawione ukośnie, przednie nogi krótkie i masywne. Klatka piersiowa szeroka i pojemna. Sylwetka psa wpisuje się w kształt prostokąta, co oznacza, że długość mierzona od kłębu do ziemi jest nieco mniejsza od długości mierzonej od kłębu do nasady ogona. Tułów mocny. Kończyny tylne mocne i dobrze umięśnione, ale dość krótkie. Oglądane z przody wydają się proste. Uda krągłe. Łapy dobrze zaokrąglone i mocne. Ciało psa porośnięte jest grubą warstwą włosa, dlatego wydaje się bardziej masywne niż jest w rzeczywistości. Ogon obficie owłosiony i dość wysoko osadzony. Noszony nad grzbietem i lekko zaokrąglony. Ruch płynny i gładki. Szata gęsta i długa. Podszerstek obfity. Niedopuszczalne występowanie lokowanej szaty. Dopuszczalne wszystkie rodzaje umaszczenia. W przypadku psów łaciatych często występuje biała strzałka na głowie oraz końcu ogona.
Jeżeli posiadamy psa wystawowego, musimy zwiększyć częstotliwość zabiegów pielęgnacyjnych i szczotkować pupila nawet codziennie! Częstotliwość czesania włosa dorosłych psów zależy w głównej mierze od jego struktury. Niektóre osobniki wymagają codziennego czesania, inne wystarczy szczotkować raz w tygodniu. Jeżeli pies ma miękki i gęsty włos, musimy przygotować się na konieczność intensyfikacji zabiegów – miękki włos szybciej się plącze.